فیلم ژاپنی و کمیاب آخرین جنگ The Last War ۱۹۶۱ ارتقا کیفیت یافته با استفاده از تکنولوژی هوش مصنوعی

در سال ۱۹۶۱، توکیو یک کلان‌شهر شلوغ است و ژاپن از ویرانی‌های جنگ جهانی دوم بهبود یافته است. موکیچی تامورا به عنوان راننده لیموزین در یک مرکز مطبوعاتی که خبرنگاران خارجی در آن جمع می‌شوند، کار می‌کند و در بازار سهام سرمایه‌گذاری می‌کند تا از همسر بیمارش اویوشی و سه فرزندش حمایت کند. دختر بزرگ موکیچی، سائکو، عاشق یک ملوان جوان به نام تاکانو است و این دو قصد ازدواج دارند. تاکانو سرانجام پس از آخرین سفر دریایی خود به توکیو بازمی‌گردد و از ابارا، آشپز کشتی‌اش که به دلیل زخم معده نتوانسته در آخرین سفر دریایی خدمت کند، دیدن می‌کند. ابارا در دوران نقاهت پس از عمل جراحی‌اش، به دخترش سانائه در اداره مهدکودکش کمک کرده است. ابارا برای تاکانو توضیح می‌دهد که کمک به مهدکودک و بودن در کنار کودکان به او کمک کرده است تا حتی در سن پیری از زندگی لذت ببرد. سپس تاکانو به خانه تاموراها می‌آید تا فعلاً پیش آنها بماند. در اتاق سائکو، این دو در مورد درخواست رضایت موکیچی برای ازدواجشان بحث می‌کنند. سائکو قبلاً به مادرش گفته و دعای خیر او را دریافت کرده است، اما او نگران حرف‌های پدرش است. موکیچی به طبقه بالا می‌آید و مکالمه را می‌شنود و سائکو و تاکانو تصمیم می‌گیرند بالاخره از او دعای خیر بخواهند. موکیچی مردد است، اما همسرش به طبقه بالا می‌آید و به گفتگو می‌پیوندد. او تعریف می‌کند که موکیچی چقدر دیوانه‌وار عاشق او بوده و این باعث خجالت او می‌شود. موکیچی بالاخره دعای خیر خود را برای ازدواجشان می‌کند و آن دو شروع به برنامه‌ریزی برای عروسی خود می‌کنند. خارج از زندگی خانوادگی آرام خانواده تامورا، تنش‌های سیاسی جهانی در حال افزایش است.

قدرت‌های بزرگ جهانی به دو اردوگاه رقیب تقسیم شده‌اند: فدراسیون متشکل از ایالات متحده و متحدانش، و اتحاد متشکل از اتحاد جماهیر شوروی و متحدانش. هر دو طرف زرادخانه‌های هسته‌ای خود را تقویت کرده‌اند و وقوع درگیری مسلحانه می‌تواند به راحتی به یک جنگ هسته‌ای جهانی منجر شود. جنگ سرد زمانی تشدید می‌شود که یک زیردریایی فدرال وارد زمین تمرین نظامی اتحاد در اقیانوس اطلس شمالی می‌شود. ژاپن، به عنوان عضوی از فدراسیون، موظف است در صورت وقوع جنگ، در آن شرکت کند. ماساکی، نخست وزیر ژاپن، با وجود اینکه در حال حاضر از یک بیماری جدی رنج می‌برد، خود را وقف یافتن یک راه‌حل مسالمت‌آمیز و جلوگیری از یک آخرالزمان هسته‌ای کرده است. زمانی که یک پایگاه فدراسیون به طور تصادفی دستور پرتاب زرادخانه هسته‌ای خود را دریافت می‌کند، خطری نزدیک است. فرمانده پایگاه با اکراه دکمه پرتاب را فشار می‌دهد، اما از خطا مطلع می‌شود و موفق می‌شود شمارش معکوس را قبل از پرتاب موشک متوقف کند. واتکینز، خبرنگار آمریکایی که در حال حاضر در توکیو است و توسط موکیچی هدایت می‌شود، به خانه تاکانو در خانه تاموراها می‌رود و به او اطلاع می‌دهد که تنش‌ها در امتداد مدار ۳۸ درجه در کره در حال افزایش است. او نگران است که اگر درگیری مسلحانه بین کره جنوبی تحت حمایت فدراسیون و کره شمالی تحت حمایت اتحاد از سر گرفته شود، می‌تواند به یک جنگ جهانی گسترده‌تر منجر شود. واتکینز برای گزارش وضعیت به مدار ۳۸ درجه سفر می‌کند، اندکی پس از آن درگیری مسلحانه با تبادل آتش توپخانه از هر دو طرف آغاز می‌شود. جنگجویان فدراسیون و اتحاد قبل از اینکه هر دو طرف موشک‌های هسته‌ای بالستیک را مستقر کنند، به نبرد می‌پیوندند.

در حالی که موشک‌های مورد استفاده به طور خاص قدرت تخریب بالایی ندارند، استفاده از سلاح‌های هسته‌ای در یک درگیری مسلحانه اقدامی بی‌سابقه است که نگرانی‌های جهانی را برانگیخته است. اتحاد با ساخت سیلوهای موشکی بیشتر در پایگاه موشکی قطب شمال خود پاسخ می‌دهد. اتحاد هنگام حفاری در یخ با مواد منفجره، به طور تصادفی بهمنی را ایجاد می‌کند که به کنترل‌های یک موشک هسته‌ای آسیب می‌رساند و شمارش معکوس پرتاب را آغاز می‌کند. ژنرال و پرسنلی که در سیلوی موشک گیر افتاده‌اند، متوجه می‌شوند که به محض پرتاب موشک، قبل از اینکه کسی متوجه اشتباه شلیک موشک شود، تلافی آن فوراً آغاز می‌شود و جهان نابود خواهد شد. ژنرال با در دست گرفتن امور، به بالای موشک می‌رود و قبل از پرتاب موشک، فعال‌کننده را از آن جدا می‌کند. کمی بعد، آتش‌بس در مدار ۳۸ درجه اعلام می‌شود و به نظر می‌رسد روابط بین فدراسیون و اتحاد در حال بهبود است. پرسنل نظامی هر دو طرف نفس راحتی کشیده‌اند و برای کاری که پس از بازگشت به خانه انجام خواهند داد، برنامه‌ریزی می‌کنند. این صلح با شروع نبرد هواپیماهای فدراسیون و اتحاد بر فراز اقیانوس منجمد شمالی از بین می‌رود. با ورود نیروهای هر دو طرف به قلمرو یکدیگر، جنگ اعلام می‌شود. استفاده از سلاح‌های هسته‌ای توسط هر دو طرف برای حمله به شهرهای بزرگ طرف مقابل اجتناب‌ناپذیر به نظر می‌رسد و وحشتی همه جا را فرا می‌گیرد. تاکانو قبل از عزیمت به سفر بعدی خود، در یوکوهاما با سائکو فرار می‌کند. تاکانو با شنیدن خبر جنگ هسته‌ای قریب‌الوقوع در دریا، از طریق تلگرام با سائکو تماس می‌گیرد و آن دو آخرین خداحافظی‌های خود را انجام می‌دهند. سائکو برای شام سال نو به خانواده‌اش ملحق می‌شود که به احتمال زیاد آخرین وعده غذایی آنها خواهد بود. در حالی که اویوشی و سائکو از عذاب قریب‌الوقوع خود کاملاً آگاه هستند، موکیچی همچنان در انکار است و اصرار دارد که بشریت نابودی خود را به ارمغان نخواهد آورد. اویوشی تلاش می‌کند تا آرامش خود را حفظ کند و با او همراه شود، اما سائکو تسلیم می‌شود و اطمینان می‌دهد که همه آنها کشته خواهند شد.

موکیچی با عجله به اتاقش می‌رود و غروب خورشید را از بالکن خود تماشا می‌کند. او با صدای بلند اعلام می‌کند که او و خانواده‌اش زنده خواهند ماند، به همراه همسرش به خانه‌ای تابستانی نقل مکان خواهد کرد، برای سائکو عروسی زیبایی خواهد گرفت، دختر کوچکترش هارو را خواهد دید که رویای مهماندار شدن را محقق می‌کند و پسرش را در دانشگاه خواهد دید، چیزی که خودش هرگز نمی‌توانست انجام دهد. موکیچی سرانجام واقعیت ماجرا را می‌پذیرد و هق‌هق می‌کند. سانه در مهدکودک خود با کودکانی که والدینشان نتوانسته‌اند آنها را به خانه برگردانند، می‌ماند و در لحظات پایانی زندگی‌شان با خواندن کتاب برایشان، آنها را آرام می‌کند. نخست‌وزیر در اتاقی در ساختمان شورای ملی ساکت و افسرده نشسته است، تلاش‌هایش برای حفظ صلح جهانی بیهوده بوده است. در یک پایگاه موشکی اتحاد، یکی از پرسنل با ناراحتی دکمه پرتاب موشک هسته‌ای به توکیو را فشار می‌دهد. موشک به بالای شهر می‌رسد و منفجر می‌شود، موج انفجار آن ساختمان‌های بی‌شماری را مانند کاغذ از هم می‌پاشد و باعث می‌شود خلیج توکیو به جوش بیاید. طوفانی از آتش فوران می‌کند و معدود ساختمان‌های باقی‌مانده را می‌سوزاند، پیش از آنکه باران سیاه هسته‌ای فرو بریزد، زمین شکافته می‌شود و گدازه‌های مذاب را به خیابان‌ها می‌ریزد. ابر قارچی وحشتناکی شهر را فرا می‌گیرد و از کیلومترها دورتر قابل مشاهده است. سایر شهرهای بزرگ جهان نیز به همین سرنوشت دچار می‌شوند: نیویورک، پاریس، لندن، مسکو و بسیاری دیگر در یک لحظه از نقشه محو می‌شوند. در دریا، تاکانو و دیگر سرنشینان قایقش شاهد پایان توکیو هستند، زیرا ابر قارچی شکلی را که بالای سرشان در حال بالا آمدن است، می‌بینند. کاپیتان از خدمه می‌پرسد که در مرحله بعد چه باید بکنند، در دریا بمانند یا به خانه و به خرابه‌های توکیو بازگردند. اگر برگردند، به بیماری کشنده تشعشعات رادیواکتیو مبتلا می‌شوند و قایقشان قبل از رسیدن به ساحل آلوده خواهد شد. همه ساکت می‌مانند و این نشان دهنده تصمیمی واحد برای بازگشت به خانه است که کاپیتان با آن موافق است. ابارا روی عرشه می‌آید و به همه قهوه می‌دهد، وانمود به شادی می‌کند و می‌گوید که یک فنجان قهوه خوب چقدر او را از زنده بودن خوشحال می‌کند. او به دریا نگاه می‌کند و برای حفظ آرامش خود تلاش می‌کند و می‌پرسد که اگر زندگی اینقدر خوب است، چرا آنها با میل خود به سوی مرگ می‌روند. کاپیتان دستور می‌دهد که به توکیو برگردند، جایی که تمام خدمه کشتی با مرگ حتمی روبرو خواهند شد. تاکانو و ابارا قبل از اینکه سرانجام در هم بشکنند و گریه کنند، روی عرشه ایستاده‌اند و آماده می‌شوند تا به عزیزانشان در مرگ بپیوندند. همچنان که ساختمان دایت در میان ویرانه‌های سوخته و مذاب توکیو قرار دارد، به مخاطب یادآوری می‌شود که این یک اثر تخیلی است که می‌تواند روزی به واقعیت تبدیل شود. تنها با همکاری یکدیگر است که بشر می‌تواند از این سرنوشت وحشتناک اجتناب کند.